"De uit Utrecht afkomstige predikant en hoogleraar Godgeleerdheid IJsbrand van Hamelsveld (1746-1812) heeft in de laatste twee decennia van de achttiende eeuw een belangrijke rol gespeeld in de Republiek. Hij was niet alleen het prototype van de gematigd verlichte publieke intellectueel, maar had ook een praktisch en moedig aandeel in de revolutionaire bewegingen van zijn tijd. Toch heeft hij maar in beperkte mate de aandacht gekregen die hij verdiende. Het doel van dit boek is om in deze leemte te voorzien. In de jaren tachtig raakte Van Hamelsveld betrokken bij de Patriottenbeweging in Utrecht. Hij was een spraakmakend lid van het lokale vrijcorps, en niet te beroerd om als predikant en hoogleraar aan gevechtshandelingen deel te nemen. Eind 1794, aan de vooravond van de vestiging van de Bataafse Republiek, speelde hij als lid van het nationale Comité Revolutionair een moedige rol door met veel geld en goud naar ’s-Hertogenbosch te reizen om te helpen de Fransen te bewegen de zelfstandigheid van de Republiek te handhaven. Nederland werd inderdaad niet ingelijfd maar de prijs die de nieuwe Republiek daarvoor moest betalen was hoog en zorgde voor een verdere verzwaring van de publieke schuldenlast. IJsbrand van Hamelsveld behoorde tot degenen die niet alleen met woorden maar ook met daden de revolutie hielpen bewerkstelligen. Hij was de uitvoerder van de omwentelingen in West-Friesland en speelde ook in Leiden een hoofdrol bij de vestiging van een nieuw stadsbestuur. In Utrecht was hij een gezichtsbepalend lid van de in mei 1795 ingestelde Raad. In maart 1796 trad hij toe tot de Nationale Vergadering, het eerste Nederlandse parlement dat belast was met de opstelling van een Grondwet voor de Bataafse Republiek. In de strijd die hierover losbarstte trachtte hij tevergeefs een verzoenende rol te spelen. Zijn arrestatie in januari 1798 en gevangenneming in Huis ten Bosch maakte een einde aan zijn politieke rol

his article takes up the production of ignorance in early modern academic information circulation by focusing on the question of how information changes from being present to being absent in the medium of the learned journal—in short, how knowledge becomes forgotten. To examine the processes behind this change, I have selected four exemplary late-seventeenth- to early-eighteenth-century scholars: Johannes Braun (1628–1708), Thomas Gale (1636–1702), Adriaan Reland (1676–1718), and Eusèbe Renaudot (1646–1720), and tracked their reception over the course of the eighteenth century, as indicated by patterns of references to them in learned journals. To this end, I chose four exemplary eighteenth-century learned journals, the [Nova] Acta Eruditorum, the Journal des Savants, the Maandelyke Uittreksels, of Boekzaal der geleerde waerelt, and the Philosophical Transactions, and searched digitally for all references to the four scholars between 1 January 1701 and 31 December 1800. Each journal page bearing at least one reference to one of these scholars is treated as a textual unit for the extraction of co-citation data. These co-citation data were then used as material for a diachronic network analysis of the reference patterns. The results show that the frequency of references made to all four scholars began to decline demonstrably in the middle of the eighteenth century and that by the last quarter they had become forgotten, that is, effectively “ignored.” These processes turn out to be context-sensitive and not determined by the quality of the contributions of those who became forgotten.

Het boek beschrijft het turbulente leven van deze patriot, een man met een biculturele achtergrond: zijn vader was Tamil, zijn moeder kwam uit Amsterdam. Ondaatje leidde de volksbeweging in de stad, en met succes: er kwam in 1786 een democratische hervorming van het stadsbestuur. Daarmee was Utrecht de eerste stad in Europa die een (geweldloze!) revolutie met succes afrondde.

Adriaan Reland (1676-1718), Arabist, Cartographer, Antiquarian and Scholar of Comparative Religion covers the intellectual achievements of a remarkable man: Adriaan Reland, professor of Oriental languages (1701) and Hebrew Antiquities (1713) at the University of Utrecht from 1701 to 1718. Although he never travelled beyond the borders of his home country, he had an astonishingly broad worldview. The contributions in this volume illuminate Reland's many accomplishments and follow his scholarly trajectory as an Orientalist, a linguist, a cartographer, a poet, and a historian of comparative religions. Reland, although a devout Protestant, believed that religions should be examined objectively on their own terms with the help of reliable and authentic documents, which would dispel the prejudices of the past. Contributors: Lot Brouwer, Ulrich Groetsch,Toon van Hal, Jason Harris, Bart Jaski, Christian Lange, Richard van Leeuwen, Remke Kruk, Anna Pytlowany, Henk J. van Rinsum, Dirk Sacré, Arnoud Vrolijk, Tobias Winnerling and Jan Just Witkam.

This book examines the thinking of several Reformed theologians on theological issues that are, historically or by content, related to philosophy. Three Dutch authors from successive generations are considered in particular: Gisbertus Voetius (1589-1676), Petrus van Mastricht (1630-1706), and Anthonius Driessen (1684-1748). A diversity of issues in Christian doctrine is discussed. These include the relationship between theology and philosophy, creation, Divine providence, the human being, and Divine and natural law. By reconstructing the views of these three theologians, this book highlights similarities and differences within Reformed orthodoxy, both in doctrine and in relation to philosophy. The changes that thus become visible also suggest that biblical Christianity outlives the philosophical apparatus by whose assistence it is explained.